Ludo është një lojë tavoline e njohur që luhet nga dy ose katër persona, duke përdorur figura me ngjyra dhe një zare. Kjo lojë është veçanërisht popullore në Indi, Evropë dhe Amerikën e Jugut. Ajo ka disa variante dhe shumë emra të ndryshëm, disa prej të cilëve janë marka të regjistruara tregtare — kryesisht nga kompani evropiane.
Historia e lojës
Fjala ludo në latinisht do të thotë “luaj”, por ky emër u shfaq shumë kohë pas krijimit të lojës — pasi ishte përhapur nga Azia Jugore në Evropë. Origjina historike e Ludo-s është në Indi, ku luhej që në shekullin VI pas Krishtit — megjithatë, atëherë ende pa përdorimin e zarit.
Versioni përfundimtar i lojës, në të cilin lojtarët hedhin zarin me radhë, u patentua në Angli në vitin 1896 nga Alfred Collier dhe u hodh në treg me emrin Royal Ludo, duke theksuar kështu statusin e saj si një lojë tavoline “mbretërore”.
Në fund të shekullit XIX dhe fillim të shekullit XX, kjo lojë ishte shumë popullore në mesin e marinarëve të Marinës Mbretërore Britanike. Pas disa ndryshimeve në rregulla, ajo mori një emër të ri në anglisht — Uckers. Në Suedi u bë e njohur një variant i quajtur Fia (emri i plotë: Fia med knuff, që do të thotë “Fia me shtytje”), dhe në Zvicër si Eile mit Weile, që përkthehet fjalë për fjalë “Nxito ngadalë”.
Ekzistojnë gjithashtu variante si ai hungarez — Ki nevet a végén (“Kush qesh i fundit?”), ai gjerman — Mensch ärgere Dich nicht (“Njeri, mos u zemëro”) dhe ai francez — Jeu des petits chevaux (“Loja e kalëzëve të vegjël”). Në Spanjë, versioni i përshtatur quhet parchís, ndërsa në Kolumbi parques. Këto variante mund të ndryshojnë në dizajnin e tabelës, numrin e figurave dhe rregullat specifike.
Në shumë vende, loja shoqërohet me tradita lokale — nga batutat dhe thirrjet për fat, deri te rregulla të ndërlikuara vendore, si për shembull detyrimi për të hequr figurën e kundërshtarit kur bie në të njëjtin katror.
Thelbi i lojës mbetet i njëjtë — ndryshojnë vetëm emrat dhe detajet e mekanikës. Megjithëse loja ka origjinë indiane, përshtatjet perëndimore e kanë ndryshuar ndjeshëm si mekanikën ashtu edhe pamjen e saj, duke u larguar nga pachisi origjinal — një lojë tradicionale tavoline e luajtur në Indi për shekuj me radhë.
Veç kësaj, Ludo nuk është përhapur vetëm në Perëndim, por edhe në Lindje. Për shembull, në Vietnam është shumë e njohur me emrin Cờ cá ngựa (“Loja e kalëzëve të detit”), ndërsa në kulturën kineze ekziston një lojë e ngjashme e quajtur 飞行棋 (“Shahu fluturues”), ku figurat lëvizin në një tabelë në formë kryqi dhe mund të “fluturojnë” përmes katrorëve të veçantë.
Fakte interesante
- Ludo rrjedh nga loja e lashtë indiane pachisi, e cila ka një histori mbi 1.500 vjeçare. Ajo luhej që në kohën e Perandorisë Gupta, rreth shekullit VI. Dëshmi për popullaritetin e saj janë tabelat prej guri të gdhendura që ende mund të shihen në tarracat e fortesës Agra në Indi.
- Në versionin origjinal, në vend të zareve përdorej guaska kauri ose shkopinj të veçantë që hidheshin në tokë. Numri i faqeve të kthyer përpjetë përcaktonte numrin e lëvizjeve.
- Perandori Akbar I i Madh (shekulli XVI, dinastia Mogule) e donte aq shumë pachisi-n sa e luante në një tabelë gjigante prej guri me figura të gjalla — shërbëtorë që lëviznin në vend të figurave.
- Në disa shkolla në Indi dhe Nigeri, Ludo është përfshirë në listën e lojërave të rekomanduara gjatë pushimit.
- Në disa shkolla në Bangladesh dhe Pakistan, loja është ndaluar përkohësisht sepse fëmijët ziheshin për të ose mungonin në mësime për të luajtur.
Mjafton ta luani vetëm një herë — dhe do të kuptoni: Ludo bashkon, argëton dhe sjell emocion të vërtetë, gëzim dhe shijen e fitores!