Solitaire — ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი კარტის თამაში ერთი მოთამაშისთვის, რომელიც აერთიანებს მარტივ წესებს ღრმა ლოგიკურ სტრუქტურასთან. თავისი არსებობის საუკუნეების განმავლობაში თამაში არისტოკრატიული გასართობიდან გადაიქცა ციფრულ განტვირთვად და გახდა ყოველდღიური კულტურის ნაწილი მრავალ ქვეყანაში. განსხვავებით სხვა კარტის თამაშების უმრავლესობისგან, Solitaire განკუთვნილია ინდივიდუალური თამაშისთვის, სადაც განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ყურადღება, თანმიმდევრულობა და რამდენიმე ნაბიჯით წინ აზროვნების უნარი. მისი პოპულარობა ბევრ შემთხვევაში უკავშირდება უნივერსალურობას: საკმარისია მხოლოდ ერთი დასტა, რომ თამაში იყოს ერთდროულად მშვიდი და ინტელექტუალურად მდიდარი.
Solitaire-ის ისტორიაში განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს Klondike — ვერსია, რომელიც დროთა განმავლობაში თითქმის სინონიმად იქცა მთელი თამაშისათვის. სწორედ ამ ვერსიამ მოიპოვა ყველაზე მეტი ცნობადობა ლოგიკისა და შემთხვევითობის წარმატებული კომბინაციისა და ციფრულ სივრცეში ფართო გავრცელების წყალობით. Solitaire-მ მყარად დაიკავა თავისი ადგილი კულტურაში: ვიქტორიანული პერიოდის სალონებიდან დაწყებული ოპერაციული სისტემების სტანდარტულ პროგრამებამდე. ის აღიქმება არა მხოლოდ როგორც თამაში, არამედ როგორც ორგანიზებული დასვენების ფორმა — საშუალება, რათა ადამიანი გადაერთოს, კონცენტრირდეს და განიმიჯნოს გარე არეულობისგან.
Solitaire-ის ისტორია
წარმოშობა და ადრეული წლები
Solitaire-ის ზუსტი წარმოშობა უცნობია, თუმცა მკვლევრები თანხმდებიან, რომ კარტის თამაშები, რომლებიც დაფუძნებული იყო დალაგებაზე — Solitaire-ის წინამორბედები — ევროპაში გაჩნდა XVIII საუკუნის ბოლოს. ყველაზე სავარაუდო რეგიონებად თამაშის წარმოშობისათვის მიიჩნევა ჩრდილოეთი და ცენტრალური ევროპა — უპირველესად სკანდინავია, საფრანგეთი და გერმანია. საინტერესოა, რომ ზოგიერთ ენაში შემორჩენილია Solitaire-ის ადრეული მისტიკური აღქმის კვალი. მაგალითად, სკანდინავიურ ქვეყნებში თამაში Kabale-ს ეწოდა — მიღებული ფრანგული სიტყვიდან Cabale, რომელიც ასოცირდებოდა საიდუმლოებთან, შეთქმულებასთან და მისტიკურ პრაქტიკებთან. ეპოქაში, როდესაც Solitaire ხშირად აღიქმებოდა როგორც მკითხაობის ფორმა, ასეთი დასახელება საკმაოდ შესაბამისი ჩანდა. მართლაც, XVIII საუკუნის ბოლოსა და XIX საუკუნის დასაწყისში Solitaire აღიქმებოდა არა მხოლოდ როგორც გასართობი, არამედ მკითხაობის ერთგვარი ფორმა: ითვლებოდა, რომ თუ დალაგება «დაემთხვეოდა» (ანუ ყველა კარტი საჭირო რიგში ჩაწყობილი იქნებოდა), მაშინ ჩაფიქრებული სურვილი ახდებოდა.
Solitaire-ის პირველ დოკუმენტურ მოხსენიებას ვხვდებით 1780-იან წლებში: გერმანულ ანთოლოგიაში Das neue Königliche L’Hombre-Spiel (1783) აღწერილი იყო კარტის დალაგებები სახელებით Patience და Cabale. როგორც აღნიშნავს თამაშების ისტორიკოსი დევიდ პარლეტი (David Parlett), თავდაპირველად არსებობდა Solitaire-ის ვერსია ორი მონაწილისთვის — თითოეული ალაგებდა საკუთარ კომბინაციას და ეჯიბრებოდა სისწრაფეში. თუმცა ბევრად უფრო პოპულარული სწრაფად გახდა ინდივიდუალური ვერსია, როგორც უფრო მშვიდი და კონცენტრირებული საქმიანობა.
ევროპაში გავრცელება
XVIII საუკუნის ბოლოსა და XIX საუკუნის დასაწყისში Solitaire მოდაში შემოვიდა სამეფო კარზე და სალონებში. საფრანგეთში, ლუი XV-ის (Louis XV) ეპოქაში, კარტის დალაგება გახდა არისტოკრატიის საყვარელი გასართობი. ცოტა ხანში Solitaire-მა გავრცელება დაიწყო ინგლისშიც: ინგლისურ ენაში სიტყვა Patience პირველად 1801 წელს ფიქსირდება, ხოლო 1820-იანი წლებისთვის თამაში უკვე კარგად იყო ცნობილი ბრიტანულ საზოგადოებაში. ამის შესახებ, კერძოდ, მოწმობს ჰარიეტ ლევესონ-გოუერის (Harriet Leveson-Gower), გრანვილის გრაფინიის, წერილი, დათარიღებული 1822 წლით.
დაახლოებით იმავე პერიოდში რუსეთშიც ჩნდება Solitaire-ის პირველი ლიტერატურული მოხსენიება. უკვე 1826 წელს მოსკოვში გამოიცა წიგნი დამახასიათებელი სახელწოდებით: «კარტის დალაგებების კრებული, ცნობილი როგორც გრანდ-პასიანსი, გულმოდგინედ მიძღვნილი ყველა საქმიანი ადამიანისთვის». ეს მიუთითებს, რომ თამაში ცნობილი იყო რუსული არისტოკრატიისთვის მინიმუმ 1820-იანი წლების დასაწყისიდან.
ნელ-ნელა Solitaire-მ დაკარგა მკითხაობის ხასიათი და გადაიქცა ლოგიკურ თამაშად, ხელმისაწვდომად კარტის მოყვარულთა ფართო წრისათვის.
ვიქტორიანული ეპოქა და პირველი კრებულები
Solitaire-ის პოპულარობის ნამდვილი აყვავება XIX საუკუნის შუა და მეორე ნახევარს დაემთხვა. ამ პერიოდში ევროპასა და აშშ-ში გამოჩნდა მრავალი კრებული, სადაც აღწერილი იყო კარტის დალაგებები. ერთ-ერთი ადრეული და თვალსაჩინო გამოცემა, რომელმაც Solitaire-ის გავრცელებაზე იმოქმედა, იყო ბრიტანელი არისტოკრატის, ლედი ადელაიდა კადოგანის (Adelaide Cadogan) წიგნი. მისი «Illustrated Games of Patience» («ილუსტრირებული Patience-ის თამაშები») პირველად გამოქვეყნდა დაახლოებით 1870 წელს და შეიცავდა Solitaire-ის 25 სახეობას. წიგნმა დიდი წარმატება მოიპოვა და მრავალჯერ გამოიცა — ინგლისში კადოგანის სახელი სინონიმადაც კი იქცა ნებისმიერი Solitaire-ის კრებულისათვის.
ლედი კადოგანის შემდეგ სხვა ავტორებიც მოყვნენ: ამერიკელმა ედნა ჩეინიმ (Ednah Cheney) საკუთარი წიგნი Solitaire-ზე 1870-იანი წლების შემდეგ გამოაქვეყნა, ხოლო 1890–1900-იან წლებში გამოჩნდა მასშტაბური კრებულები ბრიტანელ ავტორთა — მერი ელიზაბეთ ვიტმორ-ჯონსის (Mary Elizabeth Whitmore Jones), ე. დ’ორსეს (E. D’Orse) და სხვათა, რომლებშიც ასეულობით სხვადასხვა დალაგება იყო აღწერილი. ვიქტორიანულ ინგლისში Solitaire მოდური ჰობი გახდა, განსაკუთრებით ქალბატონებისთვის — მშვიდი კარტის ამოცანა შესანიშნავად შეესაბამებოდა ეპოქის სულს.
ამავე ეპოქაში Solitaire-ის ახალი ვერსიები გაჩნდა, ხოლო მრავალი კლასიკური დალაგება მიიღებდა სახელებს, რომლებიც ცნობილ ისტორიულ პირებსა და მოვლენებს უკავშირდებოდა. მაგალითად, ფართოდ გავრცელებულია ლეგენდა, რომ ნაპოლეონ ბონაპარტი (Napoléon Bonaparte) წმინდა ელენეს კუნძულზე გადასახლებისას Solitaire-ს ალაგებდა დროის გასაყვანად. მის საპატივცემულოდ სახელდებულია ისეთი პოპულარული დალაგებები, როგორიცაა «Napoleon at St. Helena» და «Napoleon’s Square» — თუმცა ისტორიული მტკიცებულებები მწირია. მიუხედავად ამისა, თავად ასეთი სახელების არსებობა მოწმობს, თუ როგორი ადგილი ეკავა Solitaire-ს XIX საუკუნის კულტურულ ცხოვრებაში.
Klondike-ის წარმოშობა
XIX საუკუნის ბოლოსა და XX საუკუნის დასაწყისში გამოჩნდა ვერსია, რომელიც შემდგომში მსოფლიოში ყველაზე ცნობილ Solitaire-ად იქცა — Klondike. ამ დალაგების წარმოშობა გარკვეული საიდუმლოთი არის მოცული. სახელი აშკარად მიუთითებს კანადის ჩრდილო-დასავლეთში მდებარე Klondike-ის რეგიონზე, რომელიც ცნობილი გახდა 1896–1899 წლების ოქროს ციებ-ცხელების შედეგად. ერთ-ერთი ვერსიით, სწორედ ოქროს მაძიებლებმა მოიგონეს კარტის Solitaire-ის დალაგება, როცა გრძელ პოლარულ ღამეებს ატარებდნენ ბედის მოლოდინში. ამბობდნენ, რომ მაღაროელები ყოველთვის თან ატარებდნენ კარტის დასტას და, ღამით ოქროს დაცვისას, Solitaire-ს ალაგებდნენ, რათა არ დაძინებოდათ. ეს რომანტიზებული ვერსია მტკიცედ დამკვიდრდა კულტურულ ფოლკლორში. მაგალითად, მწერალმა ჯეკ ლონდონმა (Jack London) ჩრდილოეთის ერთ-ერთ მოთხრობაში აღწერა, თუ როგორ ატარებდნენ Klondike-ის მაღაროელები საღამოებს Solitaire-ში: «შორტი, ჩაფლული მელანქოლიაში, Solitaire-ს ალაგებდა». თუმცა პირდაპირი დოკუმენტური მტკიცებულება, რომელიც თამაშის წარმოშობას Klondike-ს დაუკავშირებდა, არ არსებობს.
მკვლევრები მხოლოდ აღნიშნავენ, რომ ამ დალაგების წესების პირველი პუბლიკაციები XX საუკუნის დასაწყისს მიეკუთვნება. მაგალითად, Hoyle’s Games-ის 1907 წლის გამოცემაში მოხსენიებულია თამაში სახელწოდებით «Seven-Card Klondike» — რაც ფაქტობრივად კლასიკური Klondike Solitaire იყო, სადაც 7 სვეტში კარტები თანმიმდევრობით ილაგებოდა. საინტერესოა, რომ იმავე 1907 წლის წიგნში ასევე ფიგურირებდა სხვა, უფრო რთული სათამაშო აზარტული ვერსია სახელად Klondike — ფაქტობრივად ეს ის თამაშია, რომელიც დღეს Canfield-ის სახელით არის ცნობილი. სახელების არევამ რამდენიმე წელი გასტანა, სანამ საბოლოოდ არ დამკვიდრდა თანამედროვე ტერმინოლოგია.
1913 წლის ამერიკულ სათამაშო წესებში ცნებები უკვე მკაფიოდ იყო გამიჯნული: Klondike — ეს არის Solitaire, სადაც 7 სვეტის დალაგება და კარტების გადატანა ხდება დაქვეითებით, ფერის მონაცვლეობით, ხოლო სახელწოდება Canfield დამკვიდრდა როგორც ცალკე, იმ აზარტულ ვერსიაზე დაფუძნებული თამაში. ხოლო საიდან მოდის სახელი Canfield? აქაც საინტერესო ისტორიაა: რიჩარდ ალბერტ კენფილდმა (Richard Albert Canfield), აშშ-ში ცნობილი კაზინოს მფლობელმა, თითქოს კლიენტებს შესთავაზა აზარტული Solitaire, სადაც 50 დოლარად შეიძლებოდა დასტის შეძენა და თითოეული შეკრებილი მასტისათვის 5 დოლარის მიღება — სწორედ ამ თამაშს დაერქვა Canfield.
შემდგომში ინგლისში შეცდომით თავად Klondike-ს Canfield-ს უწოდებდნენ, რაც ბნეულობას იწვევდა. თუმცა დროთა განმავლობაში ორივე ქვეყანაში ტერმინოლოგია დამკვიდრდა: Klondike — ეს არის კლასიკური Solitaire, რომელსაც აშშ-ში Solitaire და ბრიტანეთში Patience ეწოდება, ხოლო Canfield — სხვა, უფრო რთული თამაშია.
პოპულარობის გეოგრაფია და ევოლუცია
XX საუკუნის პირველ ნახევარში Klondike Solitaire ფართოდ გავრცელდა — როგორც საბეჭდი კრებულებით, ასევე მყარ ზეპირ ტრადიციით. თამაშს არ სჭირდებოდა არაფერი, გარდა კარტის დასტისა, ამიტომაც ყველგან დამკვიდრდა — ჩრდილოეთ ამერიკიდან რუსეთამდე. რუსულ ტრადიციაში Klondike-ს ეწოდა «Kosynka» — როგორც გადმოცემა გვამცნობს, კარტების დალაგების სამკუთხა სილუეტის გამო, რომელიც თავსაფრის ფორმას ჰგავდა. სავარაუდოა, რომ ეს სახელწოდება XX საუკუნის პირველ ნახევარში დამკვიდრდა, როდესაც ორიგინალური სიტყვა ნაკლებად გასაგები იყო, ხოლო თამაში უკვე ცნობილი იყო თარგმნილი ლიტერატურიდან (ზოგიერთი თვლის, რომ ჯეკ ლონდონის მოთხრობებმა მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა რუსულენოვანი მკითხველებისათვის Klondike Solitaire-ის გაცნობაში).
Klondike-ის წესები თაობიდან თაობას გადაეცემოდა და პრაქტიკულად არ იცვლებოდა: 28 კარტის დალაგება 7 სვეტში, მიზანი — ყველა მასტის ზრდადობით განლაგება 4 საბაზო ცარიელ უჯრედზე, ხოლო მაგიდაზე კარტების გადანაცვლება დაქვეითებით ფერის მონაცვლეობით. ვარიაციები მხოლოდ დეტალებს ეხებოდა — მაგალითად, შეიძლებოდა თუ არა დასტის რამდენჯერმე გადახედვა, კარტების გაშლა თითო-თითო ან სამ-სამად და ა.შ. საწყისად კლასიკურად ითვლებოდა სამ-სამად გაცემის რეჟიმი (რაც მეტ მოთმინებას მოითხოვდა და უფრო რთულად ითვლებოდა), თუმცა XX საუკუნის ზოგიერთი წესში უკვე შედიოდა უფრო მარტივი, თითო-თითო გაცემის რეჟიმი, რაც წარმატების შანსს ზრდიდა.
თამაშის დიზაინი და ფორმატიც დროთა განმავლობაში იცვლებოდა მხატვრული თვალსაზრისით. ვიქტორიანულ კარტის ნაკრებებში შეიძლება შეგვხვედროდა სპეციალურად შემცირებული დასტები ან ელეგანტური დადგმები, ხოლო XX საუკუნის შუაში გაჩნდა სპეციალური დაფაც Solitaire-ისთვის («Chastleton Patience Board», გამოგონილი მერი ვიტმორ-ჯონსის მიერ), რომელიც საშუალებას აძლევდა თამაშს ხელში ან გზაში. თუმცა Solitaire-ის მასობრივ პოპულარიზაციას სწორედ მისი სიმარტივე უწყობდა ხელს — დალაგებას არ სჭირდებოდა არც განსაკუთრებული აქსესუარები, არც ძვირადღირებული კომპონენტები. მილიონობით ადამიანი სხვადასხვა ქვეყანაში ალაგებდა Klondike Solitaire-ს — სახლში, გზაში, დასვენებისას — და დროთა განმავლობაში ის ყოველდღიური ყოფის ნაწილად იქცა.
ციფრული ეპოქა
Klondike Solitaire-ის ნამდვილი მსოფლიო ბუმი კომპიუტერების გამოჩენასთან ერთად დადგა. 1980-იან წლებში, როცა პერსონალური კომპიუტერები და გრაფიკული ინტერფეისები პოპულარული ხდებოდა, დეველოპერებმა ყურადღება მიაქციეს კლასიკურ კარტის თამაშებს ეკრანზე განსახორციელებლად. ერთ-ერთი პირველი კომპიუტერული Solitaire იყო Atari 8-bit-ისთვის შექმნილი პროგრამა (გამოქვეყნდა 1981 წელს) სახელწოდებით «Solitaire», რომელიც სწორედ Klondike-ს ასახავდა. 1984 წელს ენთუზიასტმა მაიკლ ა. კასტილმა (Michael A. Casteel) გამოუშვა Klondike-ის ვერსია Apple Macintosh-ისთვის. თამაში ვრცელდებოდა shareware მოდელით და რეგულარულად ახლდებოდა.
თუმცა გადამწყვეტ მომენტად იქცა Microsoft-ის გადაწყვეტილება, Solitaire Windows-ის სტანდარტულ პაკეტში ჩაემატებინა. 1988 წელს Microsoft-ის სტაჟიორმა უეს ჩერიმ (Wes Cherry) შეიმუშავა Klondike-ის ელექტრონული ვერსია პრაქტიკის დროს — თავდაპირველად სავარჯიშოდ და როგორც საშუალება, რომ მომხმარებლებს შეეჩვიათ მაუსის გამოყენებას. იმ პერიოდში drag-and-drop კონცეფცია სიახლე იყო და თამაში ამ უნარისთვის შესანიშნავ ტრენაჟორად იქცა. კარტების განახლებულ დიზაინზე პასუხისმგებელი გახდა მხატვარი სიუზან კარე (Susan Kare). 1990 წელს თამაში სახელწოდებით «Solitaire» დებიუტით შევიდა Windows 3.0-ში — და ამ მომენტიდან Klondike-ის ტრიუმფალური სვლა პლანეტაზე დაიწყო. თამაში მყისიერად გახდა პოპულარული: Microsoft-ის წარმომადგენლების თქმით, რამდენიმე წლის შემდეგ ის Windows-ის ყველაზე ხშირად გამოყენებულ აპლიკაციად იქცა — სჭარბობდა კიდეც ტექსტურ რედაქტორებს.
ოფისის მილიონობით თანამშრომელი მთელ მსოფლიოში საათებს ატარებდა ვირტუალური კარტების დალაგებაში, თითქოს მუშაობდა. დროთა განმავლობაში ეს ხელმძღვანელობის შეშფოთებასაც იწვევდა: ცნობილია შემთხვევა, როცა 2006 წელს ნიუ-იორკის მერმა მაიკლ ბლუმბერგმა (Michael Bloomberg) გაათავისუფლა თანამშრომელი, რომელიც სამსახურის კომპიუტერზე Solitaire-ს თამაშობდა.
საწყისში კი მიზანი საპირისპირო იყო — ეფექტიანობის გაზრდა მაუსის გამოყენების სწავლებით, მაგრამ გამოვიდა პარადოქსი. მიუხედავად ყველაფრისა, Solitaire-ის პოპულარობა მხოლოდ იზრდებოდა. ციფრული Solitaire შევიდა Windows-ის ყველა მომდევნო ვერსიაში (3.1, 95, 98, 2000 და სხვა) და ფაქტობრივად გახდა ოპერაციული სისტემის სავიზიტო ბარათი. როდესაც 2012 წელს Microsoft-მა სცადა Solitaire Windows 8-იდან ამოეღო, ეს მომხმარებელთა მძაფრ პროტესტს შეხვდა და თამაში მალევე დააბრუნეს. 2015 წელს, თავისი 25 წლისთავის აღსანიშნავად, Microsoft-მა კი მსოფლიოში Solitaire-ის ტურნირიც კი მოაწყო Windows-ის მომხმარებლებს შორის.
დღემდე ციფრულმა Solitaire-მ მრავალი რეკორდი მოხსნა. «Solitaire» (დღეს Microsoft Solitaire Collection-ის ნაწილი) თავისი 30 წლის იუბილესთვის მთელ მსოფლიოში თვეში 35 მილიონზე მეტი მოთამაშე ჰყავდა, ხელმისაწვდომი იყო 65 ენაზე 200-ზე მეტ ქვეყანაში. 2020 წლის სტატისტიკის მიხედვით, ყოველდღიურად 100 მილიონზე მეტი პარტია თამაშდებოდა — კოლოსალური რიცხვი, რომელიც თამაშისადმი ხალხის ნამდვილ სიყვარულს ასახავს. 2019 წელს Microsoft Solitaire შევიდა ვიდეოთამაშების დიდების დარბაზში (World Video Game Hall of Fame) როგორც ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი კომპიუტერული თამაში ისტორიაში. ასე გადაიქცა Solitaire, რომელიც საუკუნეების წინ ნელი კარტის გასართობად დაიბადა, გლობალურ ციფრულ ფენომენად, რომელიც ახალ ათასწლეულშიც აქტუალური რჩება.
საინტერესო ფაქტები Solitaire-ის შესახებ
- რეკორდები და რაოდენობრივი პარადოქსები. Klondike-ის ყველა დალაგება წარმატებით ვერ სრულდება — განსხვავებით ამოცანებისგან, როგორიცაა FreeCell, სადაც თითქმის ყველა პარტია ამოსახსნელია, აქ მნიშვნელოვან როლს თამაშობს შემთხვევითობა. მათემატიკოსებმა გამოთვალეს, რომ მხოლოდ დაახლოებით 80% განაწილებები თეორიულად მოსაგებია (თუ ცნობილია ყველა კარტის მდებარეობა და სვლებზე შეზღუდვა არ არის). რეალური მოგების პროცენტი სტანდარტული წესებით თამაშისას კიდევ უფრო დაბალია — გამოცდილი მოთამაშეები იგებენ დაახლოებით 30–50%-ში, მიუხედავად სტრატეგიისა და Undo ღილაკის გამოყენებისა. ამიტომ Solitaire ამართლებს თავის სახელს «მოთმინება»: ზოგჯერ იდეალური თამაშიც კი არ გამოიღებს შედეგს და მხოლოდ მარცხის მიღება და ხელახლა ცდა რჩება.
- Solitaire როგორც ოფისური ფენომენი. კომპიუტერული ვერსიის გამოჩენასთან ერთად, თამაშმა მოიპოვა საეჭვო რეპუტაცია როგორც «სამუშაო დროის მკვლელმა». 1990-იან წლებში მრავალ ორგანიზაციაში Solitaire სამსახურის კომპიუტერზე იმდენად გავრცელებული ყურადღების გადამტანი იყო, რომ ხუმრობით მას Office Solitaire-საც კი ეძახდნენ.
- ყველაზე სწრაფი Solitaire-ის პარტია ისტორიაში. 1991 წლის 2 აგვისტოს ბრიტანელმა სტივენ ტვიგმა (Stephen Twigge) გინესის რეკორდი დაამყარა, როდესაც პარტია სუფრის ფორმატში მხოლოდ 10 წამში დაასრულა. რეკორდი დამყარდა სტანდარტული დასტითა და კლასიკური წესებით. ეს მიღწევა ოფიციალურად აღიარებულია Guinness World Records-ის მიერ როგორც ისტორიაში ყველაზე სწრაფად ხელით ნათამაშები Solitaire და უკვე 30 წელზე მეტია დაუმარცხებელია. შედეგი უსვამს ხაზს თამაშის პოპულარობას და შესაძლებლობას, რომ მასში სიჩქარე, სისწრაფე და ფენომენალური კოორდინაცია გამოავლინოს.
- Solitaire-ის მათემატიკური ფენომენი. თითოეული Solitaire-ის პარტია თითქმის ყოველთვის უნიკალურია — ორი იდენტური დალაგების ნახვის შანსი იმდენად მცირეა, რომ პრაქტიკულად არ არსებობს. სტანდარტულ 52-კარტიან დასტაში შესაძლო კომბინაციების რაოდენობა იმდენად დიდია, რომ 1-ს მიჰყვება 67 ნული. თუნდაც დედამიწის ყველა 8 მილიარდი მცხოვრები ყოველ წამს თამაშობდეს Solitaire-ს დროის დასაწყისიდან მოყოლებული, ეს მაინც არ იქნებოდა საკმარისი, რომ შესაძლო ვარიანტების მცირე ნაწილიც კი ამოეწურა. შედარებისთვის: სამყაროს ასაკი დაახლოებით 13,8 მილიარდი წელია, ანუ დაახლოებით 435 ტრილიონი წამი.
Solitaire-ის ისტორია — ეს არის ისტორია თამაშისა, რომელმაც შეინარჩუნა აქტუალობა, ხელით დალაგებიდან პერსონალური კომპიუტერის ეკრანამდე. Klondike აერთიანებს მარტივ წესებს უსასრულო მრავალფეროვან სიტუაციებთან, რომლებიც მოითხოვს მოთამაშისგან მოქნილ აზროვნებას, მეხსიერებას და, რა თქმა უნდა, მოთმინებას. ის განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს ლოგიკურ ამოცანასა და აზარტულ თამაშს შორის, თანაც ხელმისაწვდომია ყველა ასაკისა და თაობისათვის.
კულტურულ კონტექსტში Solitaire — ეს არ არის მხოლოდ გასართობი: ეს ერთგვარი მედიტაციაა, დრო საკუთარ თავთან. არ არის შემთხვევითი, რომ კარტის ალაგების სცენები გვხვდება ლიტერატურასა და კინოში — თამაში გახდა მეტაფორა ცხოვრების გადაწყვეტილებებისა, რომელთაც თითოეული მარტო იღებს. ლოგიკური თვალსაზრისით Solitaire ავითარებს დაგეგმვისა და კომბინატორიკის უნარს, ახლოს შახმატის ან ამოცანებისას საჭირო უნარებთან, მაგრამ უფრო მშვიდ და ნელ ფორმაში. 2019 წელს Solitaire შევიდა ვიდეოთამაშების დიდების დარბაზში, ერთ რიგში ლეგენდარულ არკადებთან და შუთერებთან. ეს ოფიციალური აღიარება უსვამს ხაზს: მიუხედავად თანამედროვე გასართობების სიუხვისა, ძველი კარტის თამაში კვლავ ცოცხალ კლასიკად რჩება.
სანამ დაიწყებთ, ღირს წესებში გარკვევა — არა ფორმალობისთვის, არამედ იმისთვის, რომ დავინახოთ, თუ როგორ იმალება მარტივი სვლების უკან დახვეწილი სისტემა. Solitaire არ მოითხოვს სიმძაფრეს: ის ნელ-ნელა იქმნება ნაბიჯ-ნაბიჯ, რითიც ყოველი სვლა აზრს იძენს. ეს არ არის სისწრაფის თამაში, არამედ ყურადღების, მოთმინებისა და გათვლის. სწორედ ასეთი შინაგანი კონცენტრაცია ხდის Solitaire-ს განსაკუთრებულს — და ხსნის, თუ რატომ რჩება ის აქტუალური საუკუნეების შემდეგაც.