ხანდახან მარტივი იდეა გაცილებით ძლიერი აღმოჩნდება, ვიდრე ათობით რთული კონცეფცია — ასე გაჩნდა 1970-იან წლებში თამაში Simon, რომელმაც მნიშვნელოვანი კვალი დატოვა ელექტრონული გართობის ისტორიაში. ოთხი ფერადი ღილაკი, სინათლის სიგნალები და ხმები, რომლებიც მუსიკალურ ნოტებს წააგავდა — ყველაფერი ეს ერთიანდებოდა მარტივ, მაგრამ მოულოდნელად მომხიბვლელ მეხსიერების თამაშში. ამ მინიმალიზმის უკან იდგა ჭკვიანური საინჟინრო იდეა, რომელიც დაიბადა ვიდეოთამაშების, ხმოვანი ექსპერიმენტებისა და ნამდვილად ახლის შექმნის სურვილის გადაკვეთის წერტილში.
თამაშის ისტორია
Simon-ის იდეა ეკუთვნის რალფ ბეერს და ჰოვარდ მორისონს — ინჟინრებს, რომლებიც აქტიურად მონაწილეობდნენ პირველი ვიდეოთამაშების შექმნაში. ბეერი უკვე ცნობილი იყო როგორც „ვიდეოთამაშების მამა“ — Magnavox Odyssey-ს, პირველი საშინაო სათამაშო კონსოლის ავტორი. შთაგონება მათ მისცათ Atari-ს არკადულმა თამაშმა Touch Me, რომელშიც მოთამაშეს უნდა დაემახსოვრებინა სინათლისა და ხმის სიგნალების მიმდევრობა.
თუმცა ბეერის აზრით, Touch Me მოუქნელი და წარუმატებელი იყო. მან და მორისონმა გადაწყვიტეს გაეუმჯობესებინათ კონცეფცია: დაეხვეწათ ხმა, გაეადვილებინათ მართვა და გაეხდოთ დიზაინი უფრო მიმზიდველი. პროგრამისტ ლენი კოუპთან ერთად მათ შექმნეს მოწყობილობა, რომელიც თამაშობდა სინათლისა და ხმის თანმიმდევრობას, რომელსაც მოთამაშე უნდა გამეორებულიყო. 1978 წელს მათი თამაში გამოიცა კომპანია Milton Bradley-ის მიერ — ერთ-ერთი ყველაზე დიდი საწარმო საბორბლე და ელექტრონული თამაშების ინდუსტრიაში ამერიკაში.
Simon მყისიერად ჰიტად იქცა. 1978 წელს იგი წარდგენილ იქნა ჩიკაგოში გამართულ სამომხმარებლო ელექტრონიკის საერთაშორისო გამოფენაზე და მაშინვე მიიქცია ყურადღება. დემონსტრაციამ დიდი ინტერესი გამოიწვია ჟურნალისტებში, მაღაზიათა წარმომადგენლებსა და დამთვალიერებლებში, რის შედეგადაც პროდუქტი სწრაფად მოხვდა მაღაზიების თაროებზე.
მოწყობილობას ჰქონდა ოთხი ღილაკი — მწვანე, წითელი, ლურჯი და ყვითელი — რომლებიც გამოსცემდნენ სუფთა მუსიკალურ ტონებს კონკრეტულ მიმდევრობაში. მოთამაშეს უნდა გაემეორებინა ეს მიმდევრობა, რომელიც ყოველ რაუნდში გრძელდებოდა. სინათლისა და ხმის კომბინაცია ქმნიდა ჩართულობის ეფექტს და ასტიმულირებდა მოთამაშეს გაეუმჯობესებინა საკუთარი შედეგი.
Simon სწრაფად გახდა პოპულარული აშშ-ში და მის ფარგლებს გარეთ. უკვე 1980-იანი წლების დასაწყისში იგი დამზადდა სხვა ქვეყნებშიც, მათ შორის ბრიტანეთში, კანადაში და გერმანიაში, ხოლო ბრენდი განაგრძობდა განვითარებას: გაჩნდა ვერსიები, როგორიცაა Simon 2, Pocket Simon, Simon Stix და მოგვიანებით — ელექტრონული რიმეიქები და მობილური აპლიკაციები. თითოეული ახალი ვერსია ცდილობდა შეენარჩუნებინა ორიგინალის სული, ამავდროულად დაემატებინა ახალი რეჟიმები, კომპაქტური ფორმა ან ვიზუალური ეფექტები. Simon აღარ იყო მხოლოდ სათამაშო — ის გახდა ეპოქის სიმბოლო, მაგალითი იმისა, თუ როგორ შეუძლია უბრალო იდეას მიაღწიოს კულტურულ სტატუსს.
საინტერესო ფაქტები
- Simon-ის ოთხივე ღილაკი ასოცირდებოდა უნიკალურ ხმასთან, რომელიც დაფუძნებული იყო მუსიკალურ ნოტებზე — დო, მი, სოლ და სი — რაც თამაშს ხდიდა არა მხოლოდ ვიზუალურად მიმზიდველს, არამედ ადვილად საცნობადს ხმოვანი თვალსაზრისითაც, რიტმისა და მელოდიის ელემენტით.
- თამაშის ორიგინალი კორპუსი შთაგონებული იყო დოლის ფორმით: მრგვალი კორპუსი ოთხი სეგმენტით აძლიერებდა კავშირს ხმისა და ქმედების შორის.
- Simon-ის პირველი პარტია იყიდებოდა $24.95-ად — რაც დღევანდელ ფასში დაახლოებით $120-ს შეადგენს ინფლაციის გათვალისწინებით — და მიუხედავად ფასისა, მოთხოვნა იმდენად მაღალი იყო, რომ იგი სწრაფად გაქრა მაღაზიებიდან.
- თამაში Simon გამოიყენებოდა არა მხოლოდ გართობის სფეროში: ის აქტიურად გამოიყენებოდა სხვადასხვა კოგნიტურ კვლევაში, მათ შორის მოკლევადიანი მეხსიერებისა და კონცენტრაციის უნარის შესწავლაში, მისი თანმიმდევრული და გასაოცარი სტრუქტურის გამო.
- სახელი Simon უკავშირდება საბავშვო თამაშს “Simon says” (“სიმონ ამბობს”), სადაც მონაწილეებმა მხოლოდ იმ მითითებებს უნდა მოუსმინონ, რომლებიც იწყება ამ ფრაზით — რაც ხაზს უსვამს თამაშის მექანიკას: დაკვირვება და ზუსტი შესრულება.
- 1999 წელს თამაში Simon შევიდა აშშ-ის სათამაშოების ეროვნული დიდების დარბაზში, როგორც ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი და მნიშვნელოვანი გამოგონება გასართობი ინდუსტრიის ისტორიაში.
Simon იყო ერთ-ერთი პირველი თამაში, რომელმაც წარმატებით გააერთიანა ხმა, სინათლე და მეხსიერება და დაუდო საფუძველი ინტერაქტიული სათამაშოების ახალ ჟანრს. ამ თამაშმა შთააგონა მრავალი კლონი, იმიტაცია და ათეულობით დეველოპერი. დღეს ის აღიარებულია როგორც კლასიკა, ხოლო 1978 წლის ორიგინალი ვერსიები კოლექციონერებისთვის გამორჩეულ ფასეულობად ითვლება.