ლუდო ცნობილი სამაგიდო თამაშია, რომელსაც ორი ან ოთხი მოთამაშე თამაშობს ფერადი ფიგურებით და კამათლით. ეს თამაში განსაკუთრებით პოპულარულია ინდოეთში, ევროპასა და სამხრეთ ამერიკაში. მას აქვს რამდენიმე ვარიანტი და მრავალი სახელი, ზოგიერთი მათგანი რეგისტრირებულია როგორც სავაჭრო ნიშანი — ძირითადად ევროპული კომპანიების მიერ.
თამაშის ისტორია
ლათინურად ludo ნიშნავს "ვთამაშობ", თუმცა ეს სახელი ბევრად გვიან გაჩნდა — მას შემდეგ, რაც თამაში სამხრეთ აზიიდან ევროპაში გავრცელდა. ლუდოს ისტორიული წარმოშობა ინდოეთია, სადაც ის ჯერ კიდევ VI საუკუნეში თამაშობდნენ — თუმცა იმ დროისთვის კამათლის გარეშე.
თამაშის საბოლოო ვერსია, რომელშიც მოთამაშეები რიგრიგობით აგდებენ კამათელს, 1896 წელს ინგლისში დააპატენტა ალფრედ კოლიერმა და იგი ბაზარზე გამოვიდა სახელით Royal Ludo, რაც ხაზს უსვამდა მის „სამეფო“ თამაშად სტატუსს.
XIX და XX საუკუნეების მიჯნაზე ეს თამაში პოპულარული იყო ბრიტანეთის სამეფო ფლოტის მეზღვაურებს შორის. წესებში რამდენიმე ცვლილების შემდეგ თამაშს ინგლისურად ახალი სახელი დაერქვა — Uckers. შვედეთში გავრცელდა ვერსია სახელწოდებით Fia (სრული სახელია: Fia med knuff — "ფია ბიძგით"), ხოლო შვეიცარიაში — Eile mit Weile, რაც სიტყვასიტყვით ნიშნავს "იჩქარე ნელა".
ასევე არსებობს უნგრული ვერსია — Ki nevet a végén („ვინ იცინის ბოლოს?“), გერმანული — Mensch ärgere Dich nicht („ადამიანო, ნუ გაბრაზდები“) და ფრანგული — Jeu des petits chevaux („პატარა ცხენების თამაში“). ესპანეთში ადაპტირებული ვერსია ცნობილია როგორც parchís, ხოლო კოლუმბიაში — parques. ეს ვერსიები განსხვავდება დაფის დიზაინით, ფიგურების რაოდენობითა და სპეციალური წესებით.
ბევრ ქვეყანაში თამაშს თან ახლავს ადგილობრივი ტრადიციები — ხუმრობები, წარმატების სურვილები ან რთული ადგილობრივი წესები, როგორიცაა მოწინააღმდეგის ფიგურის სავალდებულო წაღება ერთსა და იმავე უჯრაზე მოხვედრისას.
თამაშის არსი უცვლელი რჩება — იცვლება მხოლოდ სახელები და მექანიკური დეტალები. მიუხედავად იმისა, რომ თამაში ინდური წარმოშობისაა, დასავლურმა ადაპტაციებმა მნიშვნელოვნად შეცვალეს მისი მექანიკა და ვიზუალი, რაც მას აშორებს ორიგინალურ პაჩისისგან — ტრადიციული ინდური სამაგიდო თამაშისგან, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში იყო გავრცელებული.
გარდა დასავლეთისა, ლუდო გავრცელდა აღმოსავლეთშიც. მაგალითად, ვიეტნამში ის ცნობილია სახელით Cờ cá ngựa („ზღვის ცხენების თამაში“), ხოლო ჩინურ კულტურაში არსებობს მსგავსი თამაში სახელწოდებით 飞行棋 („მფრინავი ჭადრაკი“), სადაც ფიგურები გადაადგილდებიან ჯვრის ფორმის დაფაზე და შეუძლიათ "ფრენა" სპეციალური უჯრებით.
საინტერესო ფაქტები
- ლუდო წარმოშობით უძველესი ინდური თამაშის — პაჩისის შთამომავალია, რომლის ისტორიაც 1500 წელზე მეტს ითვლის. მას თამაშობდნენ გუპტების იმპერიის პერიოდში, VI საუკუნის ახლოს. მისი პოპულარობის დასტურია ქვის დაფები, რომლებიც დღემდე შემორჩენილია ინდოეთში, აგრას ციხის ტერასებზე.
- ორიგინალურ ვერსიაში კამათლის ნაცვლად გამოიყენებოდა კაური — ზღვის ნიჟარები ან სპეციალური ჩხირები, რომლებიც მიწაზე იგდებოდა. ზემოთ მოქცეული მხარეების რაოდენობა განსაზღვრავდა სვლის რაოდენობას.
- მუგლების დინასტიის იმპერატორი აკბარ დიდი (XVI საუკუნე) იმდენად უყვარდა პაჩისი, რომ მას თამაშობდა გიგანტურ ქვის დაფაზე ცოცხალი ფიგურებით — მსახურებით, რომლებიც ფიგურების ნაცვლად გადაადგილდებოდნენ.
- ინდოეთისა და ნიგერიის ზოგიერთი სკოლა ლუდოს რეკომენდებულ თამაშებად ასახელებს შესვენებაზე.
- ბანგლადეშისა და პაკისტანის ზოგიერთ სკოლაში თამაში დროებით აკრძალული იყო, რადგან ბავშვები მასზე ჩხუბობდნენ ან გაკვეთილებს აცდენდნენ.
დასჭირდება მხოლოდ ერთი პარტია — და გაიგებთ: ლუდო აერთიანებს, ართობს და მოაქვს ნამდვილი მღელვარება, სიხარული და გამარჯვების გემო!